نورپردازی نما و جداره های فضاهای شهری از راه های مختلفی انجام می گیرد:

نورپردازی سطحی: یکی از روش های آذین بندی نوری در مناسبت ها نورپردازی سطوح نمای ساختمان است. در این روش نور از بخش های مختلف نما بالا، پایین و یا از فواصل مختلف روی نما تابیده می شود. باید در نظر داشت که ساختمان هایی قابلیت این نوع نورپردازی را دارند که فضای باز جهت دیده شده برای مردم داشته باشند.

پروجکشن (تابش از فاصله بر نمای ساختمان): این روش امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است و برای ساختمان های مدرن با نماهای پیچیده مناسب است. در این روش هیچگونه ادوات روی بنا نصب نمی شود و در فاصله مناسبی از بنا تابش صورت می گیرد. نصب آن در محلی که حداقل 20-30 متر فضای باز داشته باشد امکان دارد. به دو صورت داینامیک و ثابت وجود دارد، از آنجایی که عمر آن ها به خصوص پروجگشن های داینامیک بسیار کوتاه است معمولا به صورت موقت استفاده می شوند.

پروجکشن های ثابت: اغلب بر نمای محل ثابت نصب می شود و تابش بر جداره ساختمان انجام می شود.

پروجکشن های متحرک: معمولا در مکان هایی از شهر در مقابل ساختمان هایی که فضاهای باز برای حضور مردم وجود داشته باشد اجرا می شود.

مزایای استفاده از پروجکشن ها:

حذف نور مزاحم و آلودگی نوری

راندمان بالا و نیاز به تعداد چراغ سیار کم

نبود خیرگی

امکان زیاد ایده پردازی، تاکید بر بخش های مهم تر نما

نبود محدودیت در موقعیت نصب پرژکتورها

نبود آلودگی و اغتشاش بصری ناشی از تجهیزات مربوط به نورپردازی در طول روز

نورپردازی خطی: در این سبک، یک روش این است که خطی باریک از نور روی خطوط اصلی و ساختاری بنا کشیده شود تا خطی بودن فرم و حجم در شب به نمایش گذاشته شود. در روش دیگر، با اجرای یکی از تکنیک های نورپردازی بر عناصر خطی بنا، فرم نوری منطبق با کشیدگی ساختاری آن شکل می گیرد. در این روش نورپردازی موقت چراغ ها به صورت دائمی در بدنه نما جانمایی

می شوندد اما فقط در ایام خاص روشن می شوند.